Holocaustoverlevenden die in dezelfde rij stonden in Auschwitz ontmoeten elkaar na 72 jaar.

Werner Reich en Walter Spier, beiden 89, werden in 1944 in Auschwitz gevangen gehouden. Hun tatoeages liggen slechts 10 nummers uit elkaar, wat betekent dat ze in dezelfde rij stonden. Ze zaten in dezelfde 3 concentratiekampen, Terezin, Auschwitz, en Mauthausen, waar ze uiteindelijk werden bevrijd.

Overlevenden die in dezelfde rij in Auschwitz stonden, ontmoeten elkaar eindelijk, 72 jaar later.

Walter Spier en Werner Reich zijn overlevenden van Auschwitz. De twee dragen de beruchte tatoeages die de nazi’s op de onderarmen van de gevangenen hebben gezet. Hun nummers: A 1838 en A 1828. Walter en Werner verschilden slechts 10 nummers van elkaar, maar ze hebben elkaar nooit ontmoet of zelfs maar gekend tot een Kristallnacht herdenking in het najaar van 2017.

Tijdens de Holocaust kregen concentratiekampgevangenen slechts op één locatie tatoeages; Auschwitz. Het tatoeëren werd over het algemeen uitgevoerd tijdens de registratie wanneer elke gevangene een kamp volgnummer kreeg toegewezen. Omdat gevangenen die rechtstreeks naar de gaskamers werden gestuurd nooit een nummer kregen, werden ze nooit getatoeëerd. Source: Twitter/Sandi Bachom

Door de gedeelde Holocaust-ervaringen voelden Walter en Werner direct verbonden

Op zondag 12 november 2017 brachten Ahavat Achim van Fair Lawn en Beth Tefillah van Paramus de twee overlevenden van de Holocaust samen in het kader van een Kristallnacht herdenking. Het programma was getiteld “Tien nummers uit elkaar” . Het programma begon met een kaars verlichtings ceremonie voor de zes miljoen omgekomenen en was gewijd aan de overlevenden en overlevenden van de tweede generatie. Na de kaars verlichting stelde Arnie Spier (de zoon van Walter) vragen aan Walter en Werner over hun Holocaust-ervaringen.

Walter Spier heeft samen met zijn ouders, grootmoeder en broer 22 maanden in Terezin doorgebracht. Zijn grootmoeder stierf daar. De anderen werden vervolgens naar Auschwitz gestuurd, waar Walter’s ouders bij aankomst werden vermoord. Walter, die van zijn broer was gescheiden, werd naar het concentratiekamp Sosnowiec gestuurd en uiteindelijk op een dodenmars naar Mauthausen gezet. Hij werd uiteindelijk op 5 mei 1945 door de Amerikaanse strijdkrachten bevrijd.

Na in 1943 door de Gestapo te zijn gearresteerd, werd Werner gevangen gezet en naar Terezin gebracht. Van daaruit werd hij naar Auschwitz II gestuurd. Hij doorliep drie selecties van Dr. Mengele en werd later overgeplaatst naar Auschwitz I. In januari 1945 ging hij op een zevendaagse dodenmars die eindigde met bevroren tenen in Mauthausen. Ook werd hij op 5 mei 1945 bevrijd.

Die gedeelde Holocaust-ervaringen leidden ertoe dat Walter en Werner zich direct verbonden voelden toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. De twee mannen kletsten alsof ze lang verloren vrienden waren. Toen hij Werner voor het eerst ontmoette, zei Walter: “We waren samen – slechts 10 mensen van elkaar verwijderd. We namen dezelfde stappen en ondergingen hetzelfde. We voelden ons meer verbonden dan vrienden.”

Werner voelde de band ook. “Ik voelde me op mijn gemak. We waren de enige mensen in de kamer die wisten wat de Holocaust was. De anderen keken er met een zekere abstractie naar, zoals mensen die naar het slagveld van Gettysburg keken.”

Bron: JewishLink.News

Die gedeelde Holocaust-ervaringen leidden ertoe dat Walter en Werner zich direct verbonden voelden toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. De twee mannen kletsten alsof ze lang verloren vrienden waren. Toen hij Werner voor het eerst ontmoette, zei Walter: “We waren samen, slechts 10 mensen uit elkaar. We namen dezelfde stappen en ondergingen hetzelfde. We voelden ons meer verbonden dan vrienden.” Source: jewishlink.news

Walter en Werner spreken al jaren in het openbaar over de Holocaust

Nu de Kristallnacht (die Walter als het officieuze begin van de Holocaust ziet) en de Holocaust verder in de geschiedenis vervagen, neemt het aantal overlevenden af. Dit feit inspireert Arnie Spier tot het organiseren van bijeenkomsten zoals deze. “We moeten deze helden eren, zoals mijn vader en Werner en we moeten de mensen hun verhalen uit eerste hand laten horen, zodat ze de volgende generatie kunnen onderwijzen”, zei hij. “Er is geen betere manier om de geschiedenis te leren dan een verhaal uit eerste hand.”

Walter en Werner spreken al jaren over de Holocaust. Werner houdt een er een druk schema op na en sprak onlangs nog in Portugal. “Mijn belangrijkste doel bij het spreken is ervoor te zorgen dat mensen niet langer omstanders zijn,” zei Werner.

FVoor Walter, was spreken over de Holocaust geen vanzelfsprekendheid. Volgens Arnie sprak zijn vader weinig over de Holocaust, behalve algemene verhalen, toen hij en zijn broers en zussen opgroeiden. “Pas toen hij kleinkinderen had, voelde hij zich verplicht om het aan toekomstige generaties te vertellen. Het begon met zijn interview met Spielberg’s Shoah Foundation en zijn gesprekken met studenten in de VS en Duitsland,” zei hij.

Een inspiratiebron voor Walter om over de Holocaust te spreken was Rabbijn Yisrael Meir Lau. “Vele jaren geleden hoorde ik Rabbijn Lau spreken. Voordat hij begon, zei hij: “Als je een toespraak van 20 minuten verwacht, kun je net zo goed weggaan, want je kunt geen verhaal vertellen in 20 minuten.” Rabbijn Lau, zelf een overlevende, zei: “Hij hield je in leven, dus je moet de mensen vertellen wat er gebeurde.”

Sindsdien heeft Walter vele malen over zijn Holocaust-ervaringen gesproken, maar het is altijd emotioneel. Onlangs sprak hij op een Yeshiva high school in Manhattan. In eerste instantie werd hem verteld dat hij 20 minuten had, maar toen hij zei dat dat onmogelijk was, kreeg hij 40 minuten. Walter zei: “Aan het einde van de periode ging de bel en de kinderen bewogen niet. Ze bleven vragen stellen.” Hij beschrijft een andere spreekbeurt op een school in Yonkers. “De kinderen bewogen een uur lang niet. De directeur zei dat het moeilijk is om deze kinderen stil te houden en vroeg me of ik nog eens terug wilde komen.”

Bron: JewishLink.News

Werner voelde de band ook. “Ik voelde me op mijn gemak. We waren de enige mensen in de kamer die wisten wat de Holocaust inhield. De anderen keken er met een zekere abstractie naar, zoals mensen die naar het slagveld van Gettysburg keken.” Source: jewishlink.news