“Ik heb zes kinderen gebaard, dan red ik er ook zes”, zegt de Zweedse supermam, die tot ‘Redder van 2020’ is uitgeroepen.
Emma Schols ging door het vuur voor haar kinderen: “Nu herkennen ze me weer.”
Slechts in ondergoed gekleed ging de moeder van zes Emma Schols, terug het vuur in om haar kinderen uit het brandende huis te redden. Met ernstige brandwonden, tot 93% van haar lichaam is verbrand, overleefde ze tegen alle verwachtingen in. Twee jaar geleden werd ze tijdens het ‘Swedish Heroes Gala’ uitgeroepen tot Lifeguard of the Year 2020.
“Ik gooide de jongens door de voordeur naar buiten.”
Het was in september 2019 toen het meest verschrikkelijke denkbaar gebeurde… Moeder van zes, Emma Schols, 31 jaar, sliep alleen thuis met de kinderen. Plotseling merkte ze dat er brand was op de benedenverdieping van het huis, waar twee van haar jongere zonen zich bevonden.
"Ze waren net wakker geworden en gingen naar beneden, dus ik rende achter ze aan. Anders had ik niet gemerkt hoe erg het was. Mijn enige gedachte was dat ik de jongens, die in de speelkamer waren gaan schuilen, eruit moest halen", vertelde Schols in een interview aan Aftonbladet.
Net toen ze de voordeur probeerde te openen, was er een explosie!
"Ik gooide mezelf als een schild op de jongens zodat ze niet gewond zouden raken. Toen de vlammen me raakten, was het alsof mijn hele rug in brand stond. Maar ik bleef maar doorgaan. Ik gooide de jongens door de voordeur en deed de deur op slot, zodat ze niet meer naar binnen konden komen. Ze waren doodsbang.
Emma schreeuwde naar de kinderen boven om naar het balkon te gaan.
"Toen stond de hele trap in brand. Bij elke trede dacht ik dat het niet zou lukken, maar ik moest wel, want vier van mijn kinderen waren nog steeds boven. Het was zo heet dat de voetzolen van de voeten begonnen te raken. Ze hingen als draden aan mijn voeten."
Dochter Nellie, van 9, was naar de buren gesprongen en werd daar opgevangen. De oudste zoon William, 11 jaar, probeerde een ladder te laten zakken, zodat de rest naar buiten kon klimmen.
"De jongens schrokken zich rot toen ik op het balkon kwam. Ik bloedde en had open brandwonden over mijn hele lichaam. De huid op mijn borst begon te vervellen en mijn haar was net een stuk houtskool."
Ik dacht, “Ik zou nu wel eens kunnen sterven.”
Emma merkte dat haar jongste dochter Mollie, 1 jaar oud, niet op het balkon stond.
"Ik dacht dat als ze nog steeds binnen was… dat ze waarschijnlijk niet meer leefde maar ik moest toch proberen haar eruit te krijgen."
De zonen op het balkon probeerden Emma tegen te houden om weer het vuur in te gaan. Maar ze had het besluit genomen en wist zich langs de vloer naar de slaapkamer te slepen.
"De rook was zo dik en ik kon zo moeilijk ademen. Ik was zo vreselijk moe, maar kon door de rook heen zien hoe Mollie daar in haar wieg stond en huilde en doodsbang was. Toen kreeg ik plotseling zo’n enorme kracht en slaagde erin om op te staan en haar op te tillen."
"Ik had alleen mijn lichaam, geen deken, geen bescherming, alleen ikzelf en het hart van een moeder", zegt Emma. Op het balkon had haar zoon William de ladder op zijn plek.
"Toen ik met Mollie de trap af ging, was het alsof mijn voeten bij elke stap aan de ladder vast bleven zitten."
Bij de laatste stap stortte Emma in.
“Het was alsof alle pijn in één keer kwam. Het deed zo vreselijk pijn. Ik had alle kinderen eruit gehaald en dacht dat ik nu kon sterven."
“Leven de kinderen nog?”
Maar voordat de ambulance arriveerde en Emma werd in slaap gebracht, beloofde ze haar oudste zoon William, die als laatste kind haar zijde verliet, spoedig naar huis terug te keren. Een belofte die een mantra werd tijdens de tijd in het ziekenhuis.
De zes kinderen overleefden het zonder enig letsel. Emma lag drie weken aan een beademingsapparaat, zwevend tussen leven en dood. Het is uitzonderlijk dat mensen met 90% brandwonden het überhaupt overleven, terwijl Emma’s lichaam zelfs voor 93% was verbrand.
"Het eerste wat ik dacht toen ik wakker werd was: ‘Leven de kinderen nog?"
Emma had moeite om het personeel van het ziekenhuis te geloven. De herinnering aan Mollie in de wieg en de angst van de kinderen hadden zich in haar geheugen gegrift. Pas na anderhalve maand konden de kinderen op bezoek komen in het ziekenhuis.
“Het was fantastisch, maar tegelijk ook zwaar. De jongste (Mollie) herkende me niet. Dat was waarschijnlijk het moeilijkste. Ze wilde niet naar me toe komen. Wat ik wel kan begrijpen met zoveel apparaten en slangen. Toen zag ik er heel anders uit."
“Niemand dacht dat mijn revalidatie zo snel zou gaan.”
Emma, die altijd actief en energiek geweest is, wilde meer dan ‘alleen’ maar weer thuis bij het gezin komen. Ze wilde betrokken zijn bij het brengen en ophalen van de kinderen. Ze wilde met de kinderen spelen en avonturen beleven.
"Toen ik van de brandwondenafdeling in Uppsala naar het ziekenhuis in Hudiksvall werd overgebracht, wilde het personeel een foto van me maken om me eraan te herinneren hoe goed het kan gaan. Als er nog eens iemand binnenkomt met zulke uitgebreide brandwonden. Niemand had gedacht dat mijn revalidatie zo snel zou gaan."
Sinds afgelopen lente is Emma weer thuis bij het gezin, in een tijdelijk appartement waar ze wonen terwijl ze wachten tot het huis herbouwd is. Behalve de revalidatietraining die ze elke dag moet doen, rijdt ze weer paard en doet ze leuke uitstapjes en dolt ze met haar kinderen.
Tijdens de hoofdrol op het Zweedse Helden Gala sprak haar zoon William over de tijd na de brand.
"Je dacht soms dat je je moeder misschien nooit meer zou zien. Maar nu krijgen we haar bijna elke dag te zien en wat zijn we daar blij mee".
Dit artikel is uit het Zweeds vertaald uit een interview door Angelica Öhagen voor Aftonbladet.
Help mensen met brandwonden
De Nederlandse Brandwonden Stichting helpt mensen met brandwonden. Kort na het ongeval, maar ook later in de dagelijkse strijd tegen littekens. Dit kunnen ze niet zonder vele helpende handen. Met elkaar kunnen we het leed voor slachtoffers verzachten.