Hoe ondernemer Allard Droste werd opgelicht door een 17-jarige ‘wonder boy’ uit Urk, en tóch koos voor vertrouwen

Toen ik Allard ontmoette voor dit interview over zijn nieuwe boek De Prooi Uit ’t Gooi, kende ik het verhaal in grote lijnen: een succesvolle ondernemer die jarenlang werd opgelicht door een 17-jarige ‘wonder boy’ van zeventien uit Urk. Wat ik nog niet wist, was hoe hij er zelf mee zou omgaan. Geen verbittering. Geen harde houding. Geen gesloten blik.

In plaats van iemand die vooral wilde spreken over wat hem was aangedaan, zat daar iemand die vooral wilde begrijpen wat er in hém was gebeurd.

Het begon niet met één grote klap, maar met kleine signalen

Allard vertelde hoe de oplichting niet begon als iets groots, maar als kleine momenten waarop iets net niet goed voelde. Hij ging door, wilde geloven dat het klopte, en gaf ruimte aan het verhaal dat hem werd voorgehouden. En hij vertelde dat hij het ontzettend leuk vond om een soort van ‘mentor’ van de jonge ‘wonder boy’ te zijn (Olivier heet hij in zijn boek).

Hij was duidelijk over de ernst van wat er  is gebeurd. Zijn vertrouwen was zwaar misbruikt door Olivier. De daden van de jongen waren fout. Maar hij bleef niet hangen in verontwaardiging. Hij wilde begrijpen waarom dit hem zo raakte en wat het hem wilde vertellen over vertrouwen, intuïtie en zijn eigen grenzen.

Wat mij als maker opviel tijdens onze gesprekken

Terwijl ik hem sprak en filmde, viel me op hoe weinig Allard de focus legde op de jonge dader uit Urk. Hij beschreef de feiten, maar niet met wrok. Zijn aandacht ging vooral naar zijn aandeel in het geheel: niet de schuld, maar de dynamiek die hem gevoelig maakte voor het verhaal dat hem werd verteld.

Hij sprak over zijn verlangen dat het allemaal waar zou zijn. Over de druk om door te zetten. Over hoe makkelijk je in een verhaal glijdt dat je graag wilt geloven.

Die eerlijkheid maakte indruk. Niet omdat hij zichzelf iets verweet, maar omdat hij wilde begrijpen hoe vertrouwen werkt wanneer het onder druk staat.

De rol van FOMO, verlangen en hebzucht in het kwijtraken van jezelf

In ons gesprek benoemde Allard dat er meerdere krachten tegelijk meespeelden. Hij wilde dat de kansen die hij zag, echt waren. Het idee dat hij misschien iets bijzonders zou mislopen als hij te vroeg afhaakte, speelde mee. Hij noemde het zelf een zachte vorm van FOMO.

Ook sprak hij open over een vorm van hebzucht. Niet groots of materialistisch, maar het verlangen naar “iets meer”. Later, toen de rust terugkeerde, besefte hij hoe belangrijk het is om te weten wanneer genoeg echt genoeg is. En dat als iets te mooi klinkt om waar te zijn, vrijwel altijd daadwerkelijk te mooi is om waar te zijn.

Schaamte en schuld: de fase die niemand ziet, maar iedereen herkent

Wat Allard vertelde over de periode na de ontdekking, raakte me diep. Want toen de feiten eenmaal duidelijk waren, kwam er iets anders: schaamte.

Niet zozeer omdat hij iets verkeerd had gedaan, maar omdat schaamte precies zo werkt. Ze fluistert dat je had moeten weten wat je nu weet. Dat jij beter had moeten zien wat er onder de oppervlakte speelde.

Hij vertelde hoe dat gevoel hem kleiner maakte. Hij trok zich terug. Zijn wereld werd stiller. Hij vermeed mensen, gesprekken, verplichtingen. Het leven ging door, maar hijzelf stond stil.

Onder die schaamte zat een gevoel van schuld dat niet van hem was. Een schuld die slachtoffers van bedrog vaak voelen, terwijl ze voor dit bedrog totaal niet verantwoordelijk zijn.

Hoe het uitspreken van woede hielp om weer in beweging te komen

Een belangrijk keerpunt kwam toen hij stopte met het binnenhouden van zijn woede. Niet om boos te blijven, maar omdat onuitgesproken woede je vastzet.

Door hardop te zeggen wat hem was overkomen en wat het met hem deed, kwam er lucht. Het maakte ruimte voor herstel. Het was een stap die essentieel bleek voor wat daarna kwam.

Hoe het delen van zijn ervaring de helft van de oplossing werd

Wat me misschien het meest bijbleef, was hoe Allard vertelde over het delen van zijn verhaal. Niet meteen in het openbaar, maar klein en zorgvuldig. Eén iemand. Later nog iemand.

Hij zei: “Toen ik het ging delen, werd het lichter. Door het uit te spreken, kon ik een deel ervan loslaten.”

Hij benadrukte dat schaamte juist wil dat je zwijgt. Maar dat delen de spanning breekt. Dat je niet groot hoeft te beginnen. “Begin klein,” zei hij. “Dat is genoeg om iets te doorbreken.”

Net als tijdens mijn interview met Dr. Edith Eger – waarin zij toont hoe je van slachtoffer een overlever kunt worden – zie ik bij Allard dat het delen van je ervaring een eerste stap is op weg naar herstel.

Hoe de drie lagen van vertrouwen uit zijn ervaring zijn ontstaan

Tijdens onze gesprekken werd duidelijk hoe Allard zijn kijk op vertrouwen opnieuw moest opbouwen. De eerste laag was vertrouwen in jezelf. Hij vertelde hoe belangrijk het is om even stil te zijn voordat je ‘ja’ zegt. Te luisteren naar je onderbuik. Je grenzen serieus te nemen. Dat is de laag die hij opnieuw moest leren voelen. 

Pas toen ontstond ruimte voor de tweede laag: vertrouwen in anderen. Niet blind en niet uit gemak, maar omdat het klopt vanbinnen. Vertrouwen dat niet voortkomt uit hoop, maar uit helderheid.

En dan de derde laag: vertrouwen in het grotere geheel. Niet als excuus, maar als rustpunt. Het besef dat je niet alles kunt beheersen. Dat sommige gebeurtenissen je uitdagen om opnieuw te kijken naar wie je bent en hoe je leeft.

Waarom zijn verhaal veel mensen raakt

Ieder mens kent momenten waarop vertrouwen breekt. In relaties, in werk, in familie of financieel. Veel mensen herkennen dat kleine stemmetje dat ze oversloegen. Die twijfel die ze negeerden.

Allard laat zien dat je daarna niet hoeft te verharden. Dat vertrouwen niet hetzelfde is als naïviteit, maar als kracht. Tijdens onze opnames zei hij: “Je kunt bedrogen worden… en toch sterker eindigen dan je begon.”

Wat ik door de camera zag

Door de lens zag ik iemand die bereid was om eerlijk te kijken naar zichzelf. Niet om zichzelf iets kwalijk te nemen, maar om te begrijpen hoe hij verder wilde. Hij zette een pijnlijke ervaring om in inzicht.

Dat maakt dit project bijzonder. Niet omdat het over oplichting gaat, maar omdat het over het vermogen gaat om na een diep dal, hier sterker uit te komen.

Het hele verhaal lezen?

In De Prooi Uit ’t Gooi vertelt Allard zijn volledige reis. Het leest als een thriller, maar werkt als een spiegel. Het gaat over intuïtie, grenzen, verlangen, schaamte, delen, vertrouwen en uiteindelijk kracht.

👉 Bestel het boek hier.

Naast zijn werk als schrijver begeleidt Allard via Stichting Ayuna bergexpedities waarin deelnemers, los van de dagelijkse drukte, opnieuw verbinding maken met hun intuïtie en innerlijke veerkracht. Verder geeft hij lezingen en keynotes over vertrouwen, menselijk leiderschap en organisatiecultuur, geïnspireerd door zijn jarenlange ervaring met het bouwen van een succesvol, volledig zelfsturend metaalbedrijf, een praktijk die hij beschreef in zijn eerdere boek Semco in de Polder.